عبد الله بن يحيى نزد امير مؤمنان (ع) آمد در جلوی آن حضرت يك تخت بود حضرت فرمود؛ بنشین! وقتی عبدالله بن یحیی بر روی تخت نشست ،آن تخت چرخيد و او با سر بر زمين خورد و سرش به شدت زخمی شد و خون از آن روان شد .

 

پس آن حضرت آبى خواست و خون سر عبدالله بن یحیی را شست سپس او را نزد خود فرا خواند حضرت دست بر آن كشيد و آب دهن بر زخم او ماليد، فورا زخم بهم چسبيد و گويا هيچ آسيبى بدان نرسيده، سپس فرمود: اى عبد الله سپاس خدا را كه محو گناهان شيعه ما را در دنيا به گرفتارى آنها در دنیا مقرر داشت، تا طاعتشان سالم بماند و مستحق ثواب آن باشند.

 

عبد الله گفت: اى امير مؤمنان بواسطه این سخن به من فائده رساندى و به من علمی آموختی و لی اگر صلاح بدانید آن گناهى را كه به خاطر آن در اين مجلس گرفتار بلا شدم معرفی کن تا دوباره مرتکب آن گناه نشوم ؟

 

حضرت فرمود؛ این بلائی که به آن گرفتار شدی به خاطر این بود که هنگام نشستن «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ* نگفتى و خدا اثر شوم اين و ترك وظيفه را در قالب چنین بلایی به تو نشان داد .تا تو را از آن بی ادبی پاک کند.

 

سپس حضرت فرمود: رسول خدا بمن فرمود؛ هر كار مهمى كه در آن بسم الله گفته نشود ناتمام است .

 

عبدالله بن یحیی می گوید عرض کردم: پدر و مادرم به قربان شما یا امیرالمومنین(ع) از اين پس«بسم الله» گفتن را رها نمی کنم. سپس حضرت فرمود؛ در اين صورت از آن بهره‏مند می‌شوى و بوسیله آن خوشبخت می‌گردى.